Autor: Shpëtim Doda
Još na samom početku, jasno i glasno recimo: ubistvo Samuel Paty-ja, profesora historije na koledžu Bois d’Aulne Conflans-Sainte-Honorine u Île-de-France, pored Pariza, predstavlja čin koji je potpuno neprihvatljiv, neopravdan i jeste za svaku osudu. Kao svako drugo ubistvo, uključujući i ona izvršena u ime “društvenog imuniteta”, i ovo ubistvo jeste i ostaje – ne samo pravno, etički, vjerski i ljudski, već i ontološki – najjasnije i najosjetljivije ono što je Hannah Arendt hladno opisala kao “banalnost zla”. Međutim, fokusirati se samo na ubistvo onakvo kakvo jeste, ili na njegovim jezivim elementima, ne predstavlja ništa drugo osim bezuslovno prepuštanje naspram banalnosti zla i u najmanju ruku nečasan, a može se reći i perverzan pristup. Protiv zla se ni na jedan način ne može boriti spektaklom, niti kontemplacijom nekrofila ili ljubitelja horor žanra, već analitičkim, racionalnim i sveobuhvatnim pristupom hladne glave, kako bi se izvadili na površinu njegovi razlozi. Kod svake bolesti se treba boriti protiv njenih razloga, a ne protiv njenih simptoma.
Ubistvo kao ubistvo je jedan potpuno i suštinski banalan čin; značenje ubistva se nalazi daleko od čina. Ovo važi za sva ubistva. Ubistvo koje je izvršio Kain je kao čin isto kao i sva druga ubistva izvršena od davnih vremena pa sve do današnjeg dana. To će isto važiti i za sva ubistva koja će biti izvršena u budućnosti. Ono što jedno ubistvo čini različitim od drugih je causa movens, čime dobija određeno značenje koje služi kao njihov kategorizirajući element, čak i na pravnom i kaznenom planu. To je ono koje čini različitim ubistvo koje je izvršeno od strane Kaina od ubistva izvršenog od strane Medea, ili ubistva izvršenog od strane Macbetha, da bi smo izbjegli navoditi primjere realnih ljudi.
Ubistva su ista in actu i razlikuju se in sensu. Ovo važi i za slučaj ubistva Samuela Paty-ja, koje je, kako smo još na samom početku naveli, čin koji je potpuno neprihvatljiv, neopravdan i za svaku osudu ne samo kazneno, već i vjerski gledano. “Ko ubije jednog čovjeka, isto kao da je ubio čitav ljudski rod; ko spasi život jednog čovjeka, isto kao da je spasio sav ljudski rod”. Međutim, ovo ne znači da se treba zaobići njegovo značenje ili razlozi. U suprotnom, osuda čina bi formalno bila drugačija, ali suštinski ista, nekrofilskom kontemplacijom istoga, kada bi smo se bavili istim fokusiranjem isključivo samo na ubistvo onakvo kakvo jeste, na samu banalnost istoga.
Posmatrano na osnovu gore navedenog, događaj na koledžu Bois d’Aulne je posljedica, a ne razlog. To je direktna posljedica – čak do određene mjere očekivana i najavljena – Macronovih akrobatskih politika, bez obzira dali se radilo o izbornim ciljevima (ovih nekoliko preostalih mjeseci pred dolazećim predsjedničkim izborima pokriva njegove neuspjehe preko stvaranja konflikata i neprijatelja, bez obzira na to što prijeti velika opasnost da se u toj državi dogode sukobi koji bi naličili onima iz perioda Srednjeg vijeka), ili se radilo čisto na račun političkih, geopolitičkih i ekonomskih agendi.
Događaj na koledžu Bois d’Aulne se nikako drugačije ne može razumijeti, osim ako se posmatra pod svjetlom navedenih akrobacija. U njemu se lahko prepoznaju osnovni elementi posljednjih obraćanja Macrona, naročito onima o plan d’action koji je predstavio početkom oktobra, za koji su mnogi očekivali da bude plan djelovanja protiv separatizma, ali je rezultirao kao opsesivan i opsesivistički plan djelovanja za rat protiv Islama.
Kod navedenog plana, pored namjere za “oslobađanje islama od tuđih uticaja” (?!), “stvaranje iluminističkog islama” (?!), “onaj koji će biti u miru sa Republikom”, “potpuno u skladu sa vrijednostima Republike”, Macron je insistirao da “škola treba primarno injektirati vrijednosti Republike, ali ne i vjerske”, i da će “Republika pružiti otpor preko škole onima koji je žele srušiti”.
Ono što se dogodilo na koledžu Bois d’Aulne je bukvalno sprovođenje direktive koju je naredio sàm Macron; blasfemija kao “republikanska vrijednost” i kao “pravo i sloboda govora”, preuzeta od Charlie Hebdoa i iz usta Macrona i ubačena u školu, kako bi se injektirala učenicima, među kojima je bilo i muslimana. Vezano za ovo, novine daju do znanja da je nastavnik ponudio da oni napuste čas ukoliko to žele. Iako sa pedagoškog stanovišta zvuči veoma čudno, međutim, taj čin je prenio jednu jasnu poruku: ili se uskladite sa blasfemijom kao republikanska vrijednost, kao pravo i sloboda govora, ili odlazite, prikazujući na istoj talasnoj dužini Macronov plan djelovanja uz republikanski zakonski okvir, koji sankcioniše pravo i slobodu za blasfemiju, i potpuno ušutkava pravo i slobodu reakcije protiv blasfemije, na taj način ne ostavljajući nikakvu alternativu: ili podređenje naspram toj vrsti neprihvatljivih i osuđujućih činova, ili odlazak iz Republike.
Bez rješenja takvog strukturalnog grča “republikanskog” prava i pravde, sve dok bude upravljan od strane ljudi kao što je Macron, Francuska će se neizbježno nalaziti između republikanske diktature ili diktatorske republike, i slijedit će izvršenje istih neopravdivih i osuđujućih činova od strane ubica koji će biti, u krajnjoj sintezi, isto toliko žrtve kao i njihove žrtve, a to može označiti i epilog revolucije iz koje se i pojavila La Rèpublique.
.
IDENTITET.LU
.
